افشین قطبی از بدو ورود به ایران همواره بر این نکته اصرار می ورزد که از پرسپولیس تیمی بین المللی می سازد اما گویا نگرش فرهنگی این مربی، به دیگر اجزای فوتبال ما هم سرایت پیدا کرده است.

به نقل از مهر، قطبی در حالی هدایت تیم فوتبال پرسپولیس را بر عهده گرفت که این تیم تنها درنخستین دوره رقابت های لیگ موفق به کسب عنوان قهرمانی شده بود و در فصول پس از آن، حتی مدعی جدی قهرمانی هم نبود. اما امروز وضعیت برای این تیم متفاوت است و پربیراه نیست اگر سرخپوشان پایتخت را اصلی ترین شانس قهرمانی بدانیم.

قطبی از زمانی که پا به ایران گذاشته و رهبری پرسپولیس را عهده دار شده، مدام از بین المللی کردن این تیم دم می زند و چه بسا این موضوع دستمایه ای شده تا منتقدان، وی را به سخره بگیرند و ادبیاتش را ریشخند کنند. قطبی اما پس از ماه ها همواره از این سخن می گوید که پرسپولیس تیمی بین المللی خواهد شد و آرمانگرایی اش تا حدی است که می گوید پیشرفت زمانی حاصل می شود که تمام اجزای یک جامعه به موازات هم ترقی کنند.

تفکر وی به سان تفکر مرد کشاورزی می ماند که برنده ربان آبی بهترین محصول ذرت شد. وقتی خبرنگار از وی پرسید چطور چنین محصولی را پرورش داده، او گفت:" من بهترین بذرهایم را با همسایگانم تقسیم می کنم. اگر می خواهیم بوته ذرت خوبی داشته باشیم باید همسایگانمان بوته های خوبی داشته باشند. به این ترتیب طبق قانون گرده افشانی، بوته ما ارتقا کیفیت پیدا می کند."

آری، چنانچه فوتبال یک کشور بخواهد پیشرفت کند باید تمام ارکان آن توامان پیشرفت کنند. این اتفاق با حضور افشین قطبی در سطح مربیان در حال رخ دادن است. تا پیش از این اغلب مربیان ایرانی پس از پایان بازی به جای اینکه متانت خود را حفظ کنند و در خصوص چند و چون بازی صحبت کنند، شیوه های همتایان خود را به باد انتقاد می گرفتند حال آنکه قطبی هیچ گاه، حتی در سخت ترین شرایط، حاضر نشد تاکتیک کسی را  زیر سوال ببرد و یا باخت تیم خود را به داور مربوط کند.

تا پیش از این بسیاری از مربیان موفقیت های این مربی را به خوش اقبالی وی نسبت می دادند که البته طبق یک مثل عامیانه" آدم ها نان قلبشان را می خورند" و اقبال هم بخشی از موفقیت است که او دارد. اما امروز حتی کسی چون اکبر میثاقیان هم زبان به تحسین کسی چون وی می پردازد و مربیان با اذعان به واقعیات، در مسیر بین المللی شدن قرار می گیرند. البته این شرط لازم است اما کافی نیست.

زرتشت می گوید راه یکی است و آن راستی است و فوتبال جهان مدت هاست که در این راه گام برمی دارد. اگر می خواهیم به قافله فوتبال بین المللی بپیوندیم باید راستی و واقع بینی پیشه کنیم و این رفتار را می توان از هرکه آموخت، حتی کسی که ادای کلماتش خنده دار جلوه کند و دیگران دیدگاه های او را ناممکن تلقی کنند.