با جدیت خاصى تمریناتش را دنبال مى کند. شب و روزش شده تمرین چه به لحاظ جسمى و چه ذهنى هیچ چیز راضى اش نمى کند جز طلاى المپیک، بر این اساس سعى مى کند به هیچ چیز جز کشتى فکر نکند.چون مى خواهد باز هم یک رکورد دیگر بزند.حمید سوریان که ? سال پیاپى ? رکورد براى کشتى فرنگى ایران زد در تلاش است تا چهارمین رکوردش را هم بزند اما این بار مصمم تر از گذشته است چون مى داند همه نگاه ها به او است.
تا چهار نشه بازى نشه
(مى خندند) اما قدیما مى گفتن تا سه نشه بازى نشه
خب دیگه، قدیما که المپیک برگزار نمى شد!
آره واقعاً. از خواب و خوراک افتادیم. المپیک همه چیزش با بقیه مسابقات متفاوته. یه مصاحبه خوندم با جان اسمیت که خود شما انجام داده بودین. گفته بود فرق المپیک با مسابقات جهانى براى من اینه که در مسابقات جهانى، حریفا مى اومدن جلوى من یکى یکى مى افتادن، در مسابقات جهانى همه براى مردن میومدن روى تشک اما در المپیک همه براى کشتن میان! تعریف قشنگیه
حمید ?? ساله این روزها چه برنامه اى رو براى قهرمانى در المپیک دنبال مى کنه
همون برنامه اى که در اردو داره پیگیرى مى شه و بقیه هم انجام مى دن. کار خاصى نمى کنیم! زحمت مى کشیم و عرق مى ریزیم. هرچى زمان نزدیک تر مى شه، طبیعتاً فشار جسمى و روحى هم افزایش پیدا مى کنه. یادتون نره ?? ساله که کشتى فرنگى نتونسته از المپیک مدال بگیره.
حمید سوریان هم که فوق دکتراى طلسم شکنیه.
خیلى ممنون. من که از خدامه. شب و روزم شده المپیک. المپیک آتن هم حسن رنگرز باید مدال مى گرفت. حقش بود. بالاخره کشتى همینه دیگه. ممکنه نشه. براى هیچ کس مدال کنار نگذاشتن.
باز تو باید خوشحال باشى از این که طلسمت ?? سال بیشتر نداره، احسان حدادى رو بگو که طلسمش تاریخیه.
کار همه ما سخت و پیش بینى ناپذیره. شما ببینید فوتبال با این همه توجه و رسانه و سرمایه گذارى و غیره نتونست به المپیک برسه. حتى ورود به دهکده بازیها هم سال ها تلاش و مرارت مى خواد. چه برسه مدال گرفتن.
اونم طلا!
که هر شب خوابشو مى بینم و کیف مى کنم.
واقعاً
حالا هر شب که نه. ولى همه اش دارم تصویر سازى مى کنم. هزار بار توى ذهنم فینال المپیک رو بازسازى کردم.
چند بارش توى فینال بودى
هر هزار بارش خودم توى فینال بودم.
همش بردى
راستش نه. چند بار هم باختم و غمگین شدم!
چرا
خب دیگه. هیچ کشتى گیرى مطلق ابدى نیست. حساب احتمالاًت رو حتى توى تخیلات هم باید حفظ کرد. گاهى باید توى تصویر سازى هاى ذهنى به خودت ببازى. چون اون جا مى تونى از طریق ضمیر ناخودآگاه، نقاط ضعفى که از داشتنش در هراس هستى رو شناسایى کنى. کشتى که همش زور زدن و هل دادن و نفس نفس زدن نیست.
پس چیه
مى خواین از من حرف بکشین! باشه مى گم. کشتى مجموعه اى از سرفصل هاست. چند تا شاخصه کلیدى که به تنهایى نمى تونن مؤثر باشن. مثل برانگیختگى روحى و انگیزشى که فقط یک بخش از قضیه است. یا مسائل تکنیکى، تنوع تاکتیکى، سرعت عمل، خوندن ذهن حریف، حتى خوندن ذهن داور. بعدشم یک کاسه کردن تمام اینها هم خیلى مهمه.
پس طلسم ?? ساله رو باید فرو ریخته بدونیم، تو الان براى حریفانت دست نیافتنى به نظر مى رسى.
شاید این طور باشه اما کسى براى باختن به المپیک نمى یاد. من شنیدم که در بازیهاى المپیک، حتى دهکده بازیها هم چنان هیبتى داره که همه تا یکى دو روز گیج هستن. طلسمى که ?? سال طول کشیده خیلى هم بى دلیل نبوده. کار ما خیلى سخته براى جلوگیرى از ?? ساله شدن طلسم. طلسم شکستن که الکى نیست. منظورم اینه که طلسم که قولنج نیست همین جورى با خیال راحت بشکنه! البته باید قبول کرد که تیم بهترى نسبت به المپیک هاى قبلى در اختیار داریم و همین مسأله باعث سنگین تر شدن مسؤولیت ما مى شه.
مخصوصاً مسؤولیت حمید سوریان.
کم فروشى نمى کنم. خودتون مى دونین که من همیشه بیشتر از اون چیزى که در توانم هست مایه گذاشتم. المپیک که جاى خود داره.
سر سخت ترین حریفت در المپیک کیه
فعلاً که مصدومیت زانو از همه حریفان بیشتر داره اذیتم مى کنه. فکر و ذهنم رو حسابى به خودش مشغول کرده.
بعد از زانو چى
کره جنوبى تا حالا دو بار با من فینال جهانى رو برگزار کرده. پس هنوز هم مى تونه خطرناک ترین حریف باشه. فرنگى کار روسیه هم طى این یک سال، مسابقات متعددى رفته و شرکت کرده، نتایج خوبى هم گرفته. صربستان هم خطرناکه. رومانى هم سمج و مقاومه. قزاقستان هم کهنه کار و کشتى بلده. دورلاچر از امریکا یا جانشینش هرکى که باشه مى تونه خطرناک باشه. ازبکستان هم همین طور.
کوبا را جا انداختى، کشورى که همیشه در وزن اول کشتى فرنگى مدعى بوده، ویلبر سانچز که قهرمان دنیا شد. یا همین لازارو ریواس که در آتن باعث حذف حسن رنگرز شد.
قبول دارم. کوبا هم مدعیه. اصلاً هر بیست نفرى که وزن کشى مى کنند، همگى از فیلتر مسابقات گزینشى رد شدن و به هیچ وجه نمى شه هیچ حریفى رو دست کم گرفت.
اصلاً مى دانى تا حالا چند تا مدال المپیک گرفتیم
کلاً توى همه رشته ها یا فقط کشتى فرنگى
نه، فقط همین کشتى فرنگى.
معلومه که مى دونم. از بچگى مى دونستم. تمام فکر و ذکرم این بود که مثل اونا مدال المپیک رو روى سکو ببوسم. مرحوم محمد پذیرایى در المپیک ???? رم تونست براى اولین بار کشتى فرنگى ایران رو طلایى کنه. بعدش هم رحیم على آبادى در المپیک ???? مونیخ. فقط همین دو تا مدال رو گرفتیم. دیگه هیچى. جالبه که اون دو تا مدال رو هم در وزنى گرفتیم که من کشتى مى گیرم.
از سه طلاى جهانى که تا حالا گرفتى، کدومش برات خاطره انگیز تره
همین چهارمیه (مى خندد)، خودتون گفتین تا چهار نشه بازى نشه
آفرین به این روحیه، مارتینتى بى دلیل نگفته بود که با وجود حمید سوریان، بقیه مسابقات ?? کیلوگرم براى کسب مدال نقره است.
خالى بسته آقا( همچنان مى خندد)، ولى خب خدا از دهنش بشنوه. اگه رییس فیلا این حرف رو زده پس حتماً یه چیزى مى دونسته دیگه! روى هوا که حرف نزده. منم با تمام قوا کشتى مى گیرم تا حرف رییس فیلا زمین نیافته.
یکى از نگرانى هاى ما، روزهاى آخر اردوى تیم ملى است. روزهایى که کوچکترین حاشیه اى که در شرایط عادى اصلاً به چشم هم نمى آید، مى تواند اساس کار رو به هم بریزه. حساسیت روزهاى آخر رو به شدت باید جدى گرفت. نمى خواهم آن بحث کهنه را مجدداً باز کنم اما به هرحال حوادث اردوى نوشهر که چند روز مانده به باکو اتفاق افتاد و کم مانده بود منجر به حذف نام حمید سوریان شود، این نگرانى را پدید مى آورد که نکند در گرماگرم روزهاى باقى مانده به المپیک، خداى نکرده حاشیه هاى مشابهى بروز کنند.
نه ان شاء ا... که این طورى نیست. من هم از کسى گله ندارم و ماجراى گذشته رو فراموش کرده ام. گذشته ها گذشته. براى پکن هم امیدوارم همون طور که گفتین، حساسیت مسابقات توسط همه به طور کامل درک بشه. اون روزهاى آخر هم که گفتین، از همین حالا شروع شده. فرصتى نیست. خیلى باید دقت نظر داشته باشیم. هم ما فرنگى کارها، هم کادر فنى و هم مسؤولان.
برنامه خودت براى روزهاى آخر چیه
روى برطرف کردن نقاط ضعف خودم خیلى کار مى کنم. نقاط ضعف حریفانم رو هم تا جایى که شده شناسایى کردم البته اونا هم قطعاً الان دارن سعى مى کنن ضعف هاى خودشون رو از بین ببرن. جنگ واقعیه دیگه. هرکس کمتر اشتباه کنه برنده است. منم با تمام وجودم مى جنگم تا دوباره قهرمان بشم.
عنوان مرد سال ورزش، باعث نشده گرفتار استرس و نگرانى هاى کاذب بشى
- استرس که همیشه هست. چى بگم واله. فقط اینو مى دونم که هیچ قهرمان و ستاره اى در دنیاى ورزش نمى تونه از حالا بگه صد در صد قهرمان المپیک خواهد شد. آیا مایکل فلپس که المپیک قبلى ? تا طلا گرفت، تضمینى هست که این جا یکى شو بگیره یا کى مى تونه بگه ??? قهرمان صد متر خواهد شد در تمام رشته ها مى تونم مثال بزنم. از ژیمناستیک و بسکتبال بگیرید تا پینگ پنگ و وزنه بردارى.
غیر از خودت، فکر مى کنى توى این کاروان چند نفر دیگه شانس کسب مدال طلا رو دارن
- خوشبختانه کاروان پر امیدى داریم. وزنه بردارى که مثل همیشه بوى طلا مى ده. تکواندو هم همین طور. در کشتى آزاد هم تیم باتجربه اى داریم و کسب طلا محال نیست. حتى در دو سه وزن به نظرم مى تونن طلا بگیرن. در کشتى فرنگى هم همین طور. در سیدنى سه طلا و در آتن هم دو طلا گرفتیم. مطمئن باشید توى پکن، بیشتر مى شه که کمتر نمى شه.
صحبت آخر
- اسم مربیانى که در باشگاه ها و تیم ملى براى من زحمت کشیدن تا به این جا برسم رو هم بنویس. اول حاج عبدا... زارع که مربى اصلى من بوده. همچنین آقایان محمد بنا، حسن بابک، رضا سیم خواه، ناصر نوربخش، رسول شیرانى، محسن سوریان، احمد اوشار، عباس بشیرى، حسین نجفى، محمد بیگى، محمد ابراهیم امامى، موسى طباطبایى، کاکاحاجى، حسین ذاکانى، ایرج قلاوند و ... که خداکنه اسم هیچ کس رو از قلم نینداخته باشم. چون همگى براى من تلاش کردن و عرق ریختن. امیدوارم با قهرمانى در المپیک، جواب زحمت همه این مربیان رو بدم.